فقط خدا

خدايا ! ببخش مرا ...

كه يك عمر عاشقانه هايم را خرج اين و آن كردم .

و به تو فقط يك مشت

خميازه ، كسلي و بي حوصلگي تحويل دادم .

زندگــی بـاور می خواهــد

آن هـــم از جنس امیـــــــد

که اگر سختی راه، به تو یک سیلی زد

یک ندای قلبی به تو گوید که

خدا هست هنوز ...

ساحل دلت را به خدا بسپار

خودش

قشنگ ترين قايق را برايت مي فرستد

روايت کنند مردي را که، هفتاد سال يا صنم (نام بت) گفته بود، يکبار از زبانش اشتباهاً ياصمد «اي بي نياز» صدا برآمد خداوند توجهي به حال او نمود.

ملايکه عرض کردند خداوندا، اين مرد هفتاد سال يا صنم گفت: يکبار آنهم اشتباهاً نام تو را (ياصمد) به زبان آورد، او را قبول درگاهت نمودي!؟

خداوند فرمود: شما نمي دانيد که من هفتاد سال منتظر بودم تا بنده ام نام مرا صدا کند، حال که من را خوانده است شرط دوستي نيست که او را نپذيرم.

خــــــــدا مـرهــم تمــام دردهــاست؛

هر چه عمق خراش هاي وجودت بيشتر باشد؛

خدا براي پر کردن آن، بيشتر در وجودت جاي مي گيرد

شيطان گفته است كه من از فريب دادن پنج طايفه عاجزم، غير از اين پنج طايفه بقيه مردم در اختيار من هستند.

اول: كسى كه در همه كارهايش بر خدا توكل كند و به ريسمان الهى چنگ زند.

دوم: آن كه شب و روز ذكر و تسبيح خدا گويد.

سوم: بنده اى كه هر چه براي خود مي پسندد براي برادر مومن خود هم بپسندد.

چهارم: آن كه وقتى مصيبت و بلايى بر سرش آيد جزع و فزع نكند.

پنجم: كسى كه راضى به قضا و قدر الهى باشد و اندوه روزى نخورد.
 

امام صادق عليه السلام
بحار، ج 73، ص 351

در نمـــــاز تـو خــدايا بـدنـم مي لــرزد

چون به لب نام تو آرم سخنم مي لرزد

يــادم از بــار گنـه آيد و سر منزل مرگ

وز غم اين ره بي توشـه تنم مي لرزد

گفتم: خدايا؛ در زندگانيم دقايقي بود که هوس مي کردم سر سنگينم را که پر از دغدغة ديروز بود و هراس فردا، بر شانه هاي صبورت بگذارم، آرام برايت بگويم و بگريم، در آن لحظات شانه هاي تو کجا بود؟

گفت:عزيزترينم، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگي، بلکه در تمام لحظاتي كه بر من تکيه کرده بودي، من آني خود را از تو دريغ نکرده ام …

گفتم: پس چرا راضي شدي من براي آن همه دلتنگي، اينگونه زار بگريم؟

گفت: عزيز من، اشک تنها قطره اي است که قبل از آنکه فرود آيد عروج مي کند، اشکهايت به من رسيد و من يکي يکي بر زنگارهاي روحت ريختم تا باز هم از جنس نور باشي و از حوالي آسمان ...

گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگي بود که بر سر راهم گذاشتي؟

گفت: بارها صدايت کردم، آرام گفتم از اين راه نرو که به جايي نمي رسي، تو هرگز گوش نکردي و آن سنگ بزرگ، فرياد بلند من بود که از اين راه نرو که به ناکجا آباد هم نخواهي رسيد.

گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتي؟

گفت: روزيت دادم تا صدايم کني، چيزي نگفتي، پناهت دادم تا صدايم کني، چيزي نگفتي، مي خواستم برايم بگويي و حرف بزني، آخر تو بنده ي من بودي چاره اي نبود جز نزول درد که تنها اينگونه شد تو صدايم کردي ...

گفتم: پس چرا همان بار اول که صدايت کردم درد را از دلم نراندي؟

گفت: اول بار که گفتي خدا، آن چنان به شوق آمدم که حيفم آمد بار دگر خدا گفتن تو را نشنوم، تو باز گفتي خدا و من مشتاق تر براي شنيدن خدايي ديگر، من مي دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمي کني وگرنه همان بار اول شفايت مي دادم ...

گفتم: خداي مهربانم، دوست دارمت …

گفت: عزيز تر از هر چه هست، من دوست تر دارمت ...

يافته هايت را با باخته هايت مقايسه کن؛

اگر خدا را يافتي، هر چه باختي مهم نيست ...

خـــداي من؛

دست هاي تـــو که مالِ من باشند

کسي مرا دستِ کم نخواهد گرفت ...

شب هاي دراز بي عبادت چه کنم

طبعم به گناه کرده عادت چه کنم

گويند کريم است و گنه مي بخشد

گيرم که ببخشد ز خجالت چه کنم

خــدایا دوستت دارم، واسه هـر چی که بخشیدی
همیشه این تو هستی که، ازم حالم رو پرسیدی

بـازم چشمامو می بندم، که خوبی هاتو بشمـارم
نمی تـونـم فقط مـی گـم، خـــــدایـا دوستت دارم

تو دیدی من خطا کردم، دلـم گم شـد دعــا کــردم
کمک کن تا نفس مـونـده، بـه آغوش تـو بــرگـــردم

تو حتی از خودم بهتر، غریبی هامو می شناسی
نمی خـوام چتـر دنیـا رو، که تو بـارون احسـاسي

تا خدا بنده نواز است

بـه خلقـم چـه نـيـــاز

مي کشم ناز يکي تا به همه ناز کنم

روی نیمکت پارک نشسته بود و به لباسهای کهنه فرزندش و تفاوت او با بچه های دیگر نگاه می کرد، ماشین گران قیمتی جلوي  پارک ایستاد و مرد بسيار شیک پوشی از آن پیاده شد و با احترام در ماشین را برای همسرش که پسرکی در آغوش داشت بـاز کـرد.
با حسرت به آنها نگاه کرد و از ته دل آه کشید.
آنها کودک را روی تاب گذاشتند.
خدایا! چه می دید! پسرک عقب مانده ذهنی بود.
با نگاه به جستجوی فرزندش پرداخت، او را ديد که با شادی از سـرسـره بالا می رفت .
چشمانش را بست و از ته دل خدا را شکر کرد.

خدايا ...!

گاهـي تو را بزرگ مي بينم و گاهـي کوچک،

اين تو نيستي که بزرگ مي شوي و کوچک

اين منم که گاهي نزديک مي شوم و گاه دور ...!

آنهايي که به بيداري خداوند اعتماد دارند،

راحت تر مي خوابند

کوله بارت را ببند

شايد اين چند سحر فرصت آخر باشد که به مقصد برسيم

بشناسيم خدا را و بفهميم که

يک عمر چه غافل بوديم

خدايا؛

تو آن مشترك مورد نظري

كه هميشه در دسترسي

خدايا؛

ببخش مرا؛

براي گناهاني که لذتش رفته؛

اما مسئوليتش مانده ...

منم زيبا که زيبا بنده ام را دوست مي دارم
تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو مي گويد

ترا در بيکران دنياي تنهايان
رهايت من نخواهم کرد

رها کن غير من را آشتي کن با خداي خود

تو غير از من چه ميجويي؟
تو با هر کس به غير از من چه ميگويي؟

تو راه بندگي طي کن عزيز من، خدايي خوب مي دانم
تو دعوت کن مرا با خود به اشکي، يا خدايي ميهمانم کن
که من چشمان اشک آلوده ات را دوست مي دارم

طلب کن خالق خود را، بجو ما را تو خواهي يافت
که عاشق ميشوي بر ما و عاشق ميشوم بر تو که
وصل عاشق و معشوق هم، آهسته ميگويم، خدايي عالمي دارد

تويي زيباتر از خورشيد زيبايم، تويي والاترين مهمان دنيايم
که دنيا بي تو چيزي چون تو را کم داشت
وقتي تو را من آفريدم بر خودم احسنت ميگفتم

مگر آيا کسي هم با خدايش قهر ميگردد؟

هزاران توبه ات را گرچه بشکستي؛ ببينم من تورا از درگهم راندم؟
که ميترساندت از من؟ رها کن آن خداي دور؟!
آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را

اين منم پروردگار مهربانت.خالقت. اينک صدايم کن مرا با قطره ي اشکي
به پيش آور دو دست خالي خود را، با زبان بسته ات کاري ندارم
ليک غوغاي دل بشکسته ات را من شنيدم

غريب اين زمين خاکي ام، آيا عزيزم حاجتي داري؟

بگو جز من کس ديگر نميفهمد. به نجوايي صدايم کن.
بدان آغوش من باز است

قسم بر عصر روشن، تکيه کن بر من
قسم بر روز، هنگامي که عالم را بگيرد نور
قسم بر اختران روشن اما دور، رهايت من نخواهم کرد

براي درک آغوشم، شروع کن، يک قدم با تو
تمام گامهاي مانده اش با من

خداوندا؛

راهي نمي بينم، آينده پنهان است

اما مهم نيست

همين کافيست که

تو راه را مي بيني و من تو را

به خدا تا اندازه اي اميدوار باش که جرات گناه کردن پيدا نکني

و از او تا اندازه اي بترس که از رحمتش نااميد نشوي

خدايا با دلي مطمئن به تو رو آورده ام و از تو رو بر نتابم

از سر شور و شوق، آهنگ تو کرده ام

و با دلي مطمئن، به تو اميد بسته ام

تمنـاي من از تو هـر چنـد زيـاده باشد

در بـرابـر غنـاي تـو ناچيـز و اندک است

که دست عطايت از هر دستي گشـاده تر و برتر است

خداوند فرمود: او را به جهنم ببريد

برگشت و نگاهي به خدا کرد

خداوند فرمود: صبر کنيد، او را به بهشت ببريد

فرشتگان سؤال کردند چرا؟!

جواب آمد:

چون او هنوز به من lميدوار است

یا سیدی به بنده ی رسوا امان بده

بر این گدای بی کس و تنها امان بده

می ترسم از حساب و کتاب تو یا مجیر

کن با اسیر خویش مدارا ... امان بده

من خورده ام زمین، تو دیگر مرا نزن

این بنده ی فراری خود را امان بده

کار مرا درست کن ای یُجبر المحیف

پیش از حساب محشر کبری امان بده

آن روز که پدر ز پسر میکند فرار

دست مرا بگیر، خدایا امان بده

پیش تو آبرو که نمانده برای من

امشب بیا به خاطر زهرا امان بده

حب علی میان دلم موج میزند

طوفانی است تا دل دریا امان بده

این سینه نیز مثل نجف جای حیدر است

دیگر بیا به حرمت مولا امان بده

تضمین فاطمه ست به هر زائر حسین

گوید به احترام من او را امان بده

بر کربلا قبله ی شش گوشه اش قسم

ما را میان عرش معلا امان بده

خـــدا آن حس زيبـاييست کـه در تـاريکـي صحــرا

زماني که هراس مـرگ مي دزدد سکوتت را

يکي همچون نسيم دشت مي گويد

کنـارت هستم اي تنهـا . . .

بيائيد اين همه خود را تحقير نکنيم،

خداوند پس از آفرينش ما به خود تبريک گفت

تبـــــــارک الله احسن الخــــــالقين

واقعـــا اگــر بـه عنـوان خليفـه خــداونـد بـر روي زمين جـايـگاه اصلــي خــودمـون رو مي دونستيم هيچوقت فکـر گنـاه رو هـم نمي کـرديـم . بـه همين دليله که پيـامبـر صلـی الله علیـه و آلـه فـرمـودنـد "من عـرف نفسـه فقـد عـرف ربـه" ؛ هـر کس خـود را بشنـاسـد خـداي خـود را شنـاختـه است .

اعوذ بالله من نفسي

مرا همتي عطا فرما تا گنـاه نكنم

 و ثـروتـي عطا فرما تا محتاج نباشم

مرا بينشي عطا فرما تا تو را بشناسم

و دانشی عطا فـرمـا تا خود را بشنـاسـم

مرا عقل سلیمی عطا فرمـا تـا از خود نگويم

مـــرا صحتـي عطا فـــرمـــا تــا بـا مردم بسازم

و طبـعـي عطا فـرمـا كه تا با دشمنان مدارا کنم

مـــرا صبـري عطا فرمـا تـا سختي ها را تحمل كنم

و نيرو و توانی عطا فرما تا در نبرد زندگي فائق شوم

مرا سعادتي عطا فـرما تا خــدمتگـذار ديـگـران بـــاشم

و مــرا عشقـي عطا فـرمـا تـا تـو و همه را دوست بــدارم

اگر پيام خدا را خوب دريافت نکرديد،

به “فرستنده ها” دست نزنيد، “گيرنده ها” را تنظيم کنيد .

الهی با خـاطری خسته از اغیار و به فضل تو امیدوار

دست از غیـــر تو شسته و در انتظار رحمتت نشسته ام

بدهی کریمی، ندهی حکیمی، نخوانی شــاکرم، برانی صابرم

الهی احوالم چنانست که میدانی و اعمالم چنینست که می بینی

الهی

مشتی خـاک را چه شایـد و از او چه برآید و با او چه باید ...؟

دستم بگیر

یـا ارحـم الـراحمین

الهى در شگفتم؛

از آنکه کـوه را مى‏شکافد، تا به معدن جواهر دست‏ يابد ،

ولي خويش را نمي کاود تا به مخزن حقائق برسد .

خداوندا مرا ببخش، که مسلمــان نبودم و خــودم  را مسلمـان معرفـي کردم

خداوندا مرا ببخش، که با عملکردم نه تنها بي ديني را به تو رهنمون نشدم

بلکه چنان بـد عمل کــردم کـه چندين ضعيف الايمــان را نيـز از تـو فراري دادم

خداوندا مـرا  ببخش، کـه آخـرت و رضـايت تـو را بـه دنيــا و تعلقـاتش فـروختم

خداوندا مرا ببخش، که هميشه ازت طلبکارم ... چـــرا ؟!

نميدونم شـايـد " چـون بهم لطف کـردي و منو آفريدي، مديون من شـدي ! "

 خداوندا مرا ببخش ...

افسـوس که تـا ديروز قسمتي از آخـرت را مي فروختيم

تا دنيا رو بدست بياريم

وصد افسوس که امروز، از دنيامون هزينه مي کنيم

تا باقي مانده ي آخرتمون رو هم خراب کنيم

در کنار شهري خارکني زندگي مي‌کرد که به شدت فقیر بود و تنها درآمدش خارهایی بود که به شهر می برد و به قیمت کمی می فروخت . روزي در ضمن کار صداي جمعيتي را شنید که با آرايش فوق العاده در حرکت بودند، براي تماشا به کناري ايستاد، دختر زيباي شاه را دید که به شکار مي‌رفت . در اين حين چشم جوان خارکن به جمال دختر افتاد و عاشق و بیقرار او شد .

از آن به بعد تمام فکر و ذکرش شده بود ازدواج با دختر شاه و هیچ نصیحتی بر او اثر نداشت . او را نزد عالمی بردند تا آگاهش کند . عالم گفت: «تو که از حسب و نسب و جاه و مال و شهرت و زيبائي بهره‌اي نداري پس مشغول عبادت شو شايد از اين راه به شهرت رسيده و گشايشي در کارت حاصل شود.»

خارکن پند عالم را به کار بست،‌ به مسجد ویرانه ای که نزديک شهر بود رفت و بساط عبادتش را جهت جلب نظر اهالي در آنجا پهن کرد . کم‌کم کثرت عبادت، او را در ميان مردم مشهور کرد، به تدریج ذکر خيرش دهان به دهان گشت و آوازه او به گوش شاه هم رسید و شاه با کمال اشتياق قصد ديدار او کرد و به کلبه‌ي خارکن آمد و با زيارت او به ارادتش افزوده شد، پادشاه سر سخن را با او باز کرد و کلام را به ازدواج کشيد و گفت: من مایلم که تو را به دامادي خود بپذيرم . صبح شد، مأموران شاه به مسجد آمدند و لباس دامادي را به او پوشاندند و خارکن را با عظمت به قصر بردند .

وقتي خارکن قدم به بارگاه شاه گذاشت و چشمش به آن همه عظمت افتاد، غرق در حيرت شد و ناگهان برق انديشه درون جان تاريکش را روشن کرد، با خود گفت: من همان جوان فقير و مستمندم، من همان خارکنم که بر اثر عبادت ريايي به اين مقام رسيدم، آه بر من، اگر به عبادت حقيقي و طاعت خالص اقدام مي‌کردم چه مي‌شدم؟ در غوغاي پر از آرايش ظاهري دربار، چشم دل خارکن باز شد، پاي از دربار بيرون گذاشت و به سوي نماز و عبادت واقعي و بندگي حقيقي خدا حرکت کرد .

وقتي نماز ريائي و ميان تهي و الفاظ بي‌معني اين گونه براي حل مشکل مدد کند، نماز واقعي و عبادات خالصانه، و طاعت بي‌ريا چه خواهد کرد؟

خدايا؛ حکمت قدم هايي را که برايم بر مي داري بر من آشکار کن،

تا درهايي را که به سويم مي گشايي، ندانسته نبندم،

و درهايي که به رويم مي بندي، به اصرار نگشايم.

اگر از خدا بپرسيد کيستي؟ در جواب «ما» را معرفي خواهد کرد!

ما بهترين معرف خداييم

آيــا اگـر از مـا بپـرسنـد کيستـي؟ خــدا را معـرفـي خـواهيم کـرد؟

خداوند از تو نخواهد پرسيد که چه لباس هايي در کمد داشتي،

بلکه از تو خـواهد پـرسيد بـه چند نفـر لبـاس پوشـاندي؟

خداوند از تو نخواهد پرسيد خانه ات چند متر بود،

بـلکـه از تـو خـواهـد پـرسيد بـه چند نفـر در خــانه ات خـــوش آمـد گفتـــي؟

خداونـد از تـو نخـواهـد پـرسيـد در چـه منطقـه اي زنـدگـي مي کـــردي،

بلکــه از تـو خـواهـد پـرسيـد چگـونه بـا همســايگانت رفتـار کردي؟

خــداونـد از تـو نخـــواهـد پـرسيـد ميـزان درآمـد تو چقـدر بـود،

بلکه از تو خواهد پرسيد آيا فقيري را دستگيري نمودي؟

خداوند از تو نخواهد پرسيد

چـرا اين قـدر طـول کشيـد تـا بـه جست و جوي رستگـاري بپـردازي،

بـلکه بـا مهـربـاني

تو را به جاي دروازه هاي جهنم، به عمارت بهشتي خود خواهد برد

این حدیث قدسی، مـژده زیبـایی است برای آنـان كه حقیقتِ نمـاز و عبادت را در طلب، معــرفت، دوستــی، عشق و شهــادت یـافته انــد:

«من طلبني،وجدني و من وجدني،عرفني و من عرفني،احبّني و من احبّني،عشقني و من عشقني،عشقته و من عشقته،قتلته و من قتلته،فعلي ديته و من علي ديته،فانا ديته»

آن كس كه مرا طلب كند، مي‌يابد،

آن كس كـه مــرا يافت، مـي‌شنـاسـد،

آن كس كه مـــرا شنــاخت، دوستم مـي‌دارد،

آن كس كه مرا دوست داشت، به من عشق مي‌ورزد،

آن كس كه به من عشق ورزيد، من نيز به او عشق مي‌ورزم،

آن كس كه به او عشق ورزيدم، مي‌كشم،

آن كس را كه من بكشم، خون بهايش بر من واجب است،

آن كس كه خون بهايش بر من واجب است، من خون بهايش هستم.
 
 

 مهم نيست قفل ها دست کيست،

مهم اين است

که کليدها دست خداست

یک جمله زیبا از طرف خدا:

“قبل از خواب دیگــــــــــران را ببخش

و من قبل از اینکه بیدار شوید، شما را بخشیده ام”